Chrzest pragnienia

Chrzest pragnienia – istniał od początków chrześcijaństwa. To specyficzna forma chrztu, w którym umierający bez chrztu z wody dostępuje oczyszczenia z grzechu. Warunkiem jest brak możliwości przyjęcia chrztu z wody i szczera chęć jego przyjęcia połączona ze skruchą. Dotyczy więc osób umierających, które są na tyle dojrzałe, świadome, że mogą pragnąć dla siebie sakramentu chrztu.

Dzieci, które umierają wcześnie i które nie mają jeszcze możliwości używania rozumu, nie mogą się opowiedzieć świadomie za dobrem, ani odrzucić zło. Nie mogą też poznać Boga i pragnąć Go w sposób wyraźny. Nie można więc traktować ich jako te, które mogą mieć w sposób świadomy pragnienie chrztu.

„Chrzest pragnienia” jest liturgicznym sposobem wyrażenia pragnienia rodziców którzy chcieli ochrzcić swoje zmarłe – najczęściej w wyniku poronienia – dzieci, ale nie mogli tego zrobić. Jest, jak wszystkie modlitwy, podejmowany i sprawowany w sposób całkowicie dobrowolny. Modlitwie tej, która odbywa się w Kościele przewodniczy ksiądz. W jej trakcie rodzice mogą nadać, jeśli jeszcze tego nie zrobili, imię swojemu zmarłemu dziecku, co bardzo często pomaga w przeżywaniu żałoby. Mogą to imię wypowiedzieć głośno. Modlitwa ta, wykorzystując elementy z rytuału sakramentu chrztu, ułatwia „oddanie”, powierzenie w sensie emocjonalnym i duchowym swoich dzieci Bogu.

W żaden sposób obrzęd ten nie jest potrzebny zmarłym dzieciom. Intuicja wiary chrześcijan odwołuje się do nadziei, że ostatecznym stanem dzieci nieochrzczonych jest niebo, to znaczy pełna i trwała wspólnota z Trójjedynym Bogiem. (por. Dokument Międzynarodowej Komisji Teologicznej „Nadzieja zbawienia dla dzieci, które umierają bez chrztu”).

„Chrzest pragnienia” jest jedną z wielu form modlitw przygotowaną na potrzeby osieroconych rodziców. Odbywa się raz w roku w liturgicznym okresie Adwentu.

Źródło: www.stratadziecka.pl